شب غلامحسین یوسفی، استاد برجسته گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد به همت مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه فردوسی مشهد و با همکاری مجله فرهنگی هنری بخارا، معاونت فرهنگی –اجتماعی و دانشجویی و دانشکده ادبیات و علوم انسانی، به مناسبت نودمین سالروز تولد ایشان، ساعت 17روز دوشنبه، 2 بهمن ماه 1396در تالار فردوسی دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد.
علی دهباشی، مدیر مسئول مجله فرهنگی هنری بخارا در این مراسم با بیان اینکه برگزاری شب غلامحسین یوسفی یکی از آرزوهای موسسه بخارا بوده است، گفت: ایدۀ برگزاری این مراسم با پیشنهاد دکتر یاحقی آغاز شد و سپس با پی‌گیری‌های دکتر ساکت این ایده به بار نشست.
وی با بیان اینکه دکتر یوسفی به گردن مجلۀ فرهنگی‌هنری بخارا حق داشته است، یادآور شد: علاقه‌مندی ایشان به زبان فارسی ستودنی بود.
پس از آقای دهباشی، دکتر پورجوادی نیز با تجلیل از دکتر غلامحسین یوسفی و آثار برجستۀ ایشان به‌ویژه تصحیح عالمانۀ قابوس‌نامه اظهار کرد: قابوس‌نامه کتابی است در خصوص ادب و فرهنگ ایرانی که در ادامه سنت اندرزنامه‌نویسی پیش از اسلام نوشته شده است.
پس از ایشان دکتر پورنامدارایان نیز از مراودات دوستانۀ خود با دکتر یوسفی روایت کرد و یادآور شد: ایشان بسیار مهمان‌نواز بودند و با همه استادان و محققان پژوهشگاه علوم انسانی ارتباط صمیمی داشتند.
- ثبت نام
- | ورود
- | تماس با ما
درباره شب بخارا - دکتر غلامحسین یوسفی
دکتر غلامحسین یوسفی
در شب غلامحسین یوسفی همچنین دکتر ذات علیان، استاد پیشکسوت گروه فرانسه دانشگاه فردوسی مشهد از سال‌های حضور دکتر یوسفی در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی خاطراتی را بیان کرد و اظهار کرد: نظم، دقت، مردم‌دوستی و شیوۀ تدریس ایشان همواره زبان‌زد استادان دانشکده بود.
دکتر یاحقی، استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد نیز مهم‌ترین میراث دکتر یوسفی را پرورش شاگردان متبحر دانست و اظهار کرد: شاگردان ایشان ادامه‌دهندۀ راه ایشان هستند و این افتخاری برای من است که در هر سه مقطع در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی شاگرد ایشان بوده‌ام.
وی به کتاب‌های دکتر یوسفی که از سوی خانوادۀ ایشان به دانشگاه فردوسی مشهد اهدا شده است، اشاره کرد و گفت: هنوز نوشته‌ها، امضاها و نشان‌های دکتر یوسفی در آن کتاب‌ها وجود دارد و این افتخاری برای دانشکده است که آنها را در خود جای داده است.
خانم سروش یوسفی، دختر استاد یوسفی نیز مقالۀ دکتر فرهاد عطایی را که دربارۀ آثار دکتر یوسفی بود، قرائت کرد و در ادامه به سلوک و رفتار پدر در ارتباط با خانواده و نظم و ادب ایشان سخن گفت.
دکتر ساکت، رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه نیز به مقاله‌ها و نوشته‌های انتقادی دکتر یوسفی اشاره کرد و گفت: دکتر یوسفی از سر دغدغه‌مندی همواره مقالات کوتاهی برای مردم می‌نوشت و به معضلات فرهنگی و اجتماعی اعتراض می‌کرد.
گفتنی است در پایان این مراسم از کتاب روشنان دانشگاه که شامل مروری بر زندگی، خدمات و آثار علمی دکتر غلامحسین یوسفی بوده و همچنین حاوی بازنشر برخی از یادداشت‌های تقدیمی به همراه تصاویر و اسناد دیده نشده ای از ایشان بود، رونمایی شد.
همچنین از نقش برجستۀ دکتر غلامحسین یوسفی که اثر هنرمند فرهیخته، هادی عرب‌نرمی است، در مقابل کتابخانۀ ایشان در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی پرده‌برداری شد. دکتر غلامحسین یوسفی در سال ١٣٠٦ در مشهد متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در دبستان عنصری و دبیرستان را در مدرسۀ شاهرضای مشهد به پایان رساند. در سال ١٣٢۵ برای ادامۀ تحصیل در سطوح عالی در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی وارد دانشگاه تهران شد. از سال ١٣٢٨ تا ١٣٣٠ دورۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی را اخذ کرد. در همین فاصله رشته‌های قضایی و علوم سیاسی را نیز در دانشگاه تهران تحصیل می‌کرد. ایشان مدتی در دبیرستان‌های مشهد به تدریس پرداخت و سال ١٣٣٢ به مدت یک سال جهت مطالعه در باب امور تربیتی به امریکا سفر کرد و پس از بازگشت با کوله‌باری از تجربه و معلومات برای تدریس، وارد دانشکدۀ ادبیات دانشگاه مشهد شد و تا مهرماه ١٣۵٨ در امر تدریس و پست‌های مدیریتی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مشهد انجام وظیفه کرد.
دکتر یوسفی در طول زندگی پربار خود آثار ارزنده‌ای با نثری پخته و روان به جامعۀ علمی و ادبی ایران ارائه کرد. از جمله آثار ایشان می‌توان به دیداری با اهل قلم، چشمة روشن، برگ‌هایی در آغوش باد، شیوۀ نقد ادبی و داستان من و شعر اشاره کرد. علاوه بر آن مقالات و متن‌های سخنرانی بسیاری از ایشان باقی است که هر کدام بسیار خواندنی و شنیدنی است. از جمله مقالۀ «سیری در آفاق»، خواننده را همراه با ناصرخسرو دورِ جهان می‌گرداند و یا مقالۀ «پیر سیاست» به گونه‌ای تاریخ را توصیف و ترسیم می‌کند که خود را در عصر الب ارسلان و ملکشاه سلجوقی می‌یابی انگار از کوچه‌باغ‌های کاشغر و اوزکند و خوارزم گذر می‌کنی.
بزرگانی که محضر دکتر یوسفی را درک کرده‌اند با تعبیرات ستاینده‌ای ایشان را توصیف کرده‌اند. به عنوان مثال دکتر محمدرضا راشد محصل ایشان را «چهرۀ تمام‌عیارِ تاریخ و فرهنگ» نامیده است؛ دکتر محمدجعفر یاحقی در توصیف دکتر یوسفی «همسویی موبه‌موی علم و عمل» را دیده است؛ دکتر رضا زمردیان «وقت‌شناسی» و دکتر محمّد جاوید صباغیان «روح خستگی‌ناپذیر» ایشان را ستوده است. دکتر سیّد جعفر حمیدی نیز از دوران شاگردی‌اش در محضر دکتر یوسفی این چنین یاد کرده است:
«چهرۀ معصوم، لحن آرام، کلام شیرین و دریایی از علم و ادب و حکمت و دانش، کلاس درس زنده‌یاد دکتر غلامحسین یوسفی را سرشار از آرامش و لطف و صفا می‌ساخت».
دکتر یوسفی پس از بازنشستگی در سال ١٣۵٨ به تهران رفت و در ١۴ آذر ١٣٦٩ در همان‌جا درگذشت.
دکتر یاحقی، استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد نیز مهم‌ترین میراث دکتر یوسفی را پرورش شاگردان متبحر دانست و اظهار کرد: شاگردان ایشان ادامه‌دهندۀ راه ایشان هستند و این افتخاری برای من است که در هر سه مقطع در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی شاگرد ایشان بوده‌ام.
وی به کتاب‌های دکتر یوسفی که از سوی خانوادۀ ایشان به دانشگاه فردوسی مشهد اهدا شده است، اشاره کرد و گفت: هنوز نوشته‌ها، امضاها و نشان‌های دکتر یوسفی در آن کتاب‌ها وجود دارد و این افتخاری برای دانشکده است که آنها را در خود جای داده است.
خانم سروش یوسفی، دختر استاد یوسفی نیز مقالۀ دکتر فرهاد عطایی را که دربارۀ آثار دکتر یوسفی بود، قرائت کرد و در ادامه به سلوک و رفتار پدر در ارتباط با خانواده و نظم و ادب ایشان سخن گفت.
دکتر ساکت، رئیس مرکز آثار مفاخر و اسناد دانشگاه نیز به مقاله‌ها و نوشته‌های انتقادی دکتر یوسفی اشاره کرد و گفت: دکتر یوسفی از سر دغدغه‌مندی همواره مقالات کوتاهی برای مردم می‌نوشت و به معضلات فرهنگی و اجتماعی اعتراض می‌کرد.
گفتنی است در پایان این مراسم از کتاب روشنان دانشگاه که شامل مروری بر زندگی، خدمات و آثار علمی دکتر غلامحسین یوسفی بوده و همچنین حاوی بازنشر برخی از یادداشت‌های تقدیمی به همراه تصاویر و اسناد دیده نشده ای از ایشان بود، رونمایی شد.
همچنین از نقش برجستۀ دکتر غلامحسین یوسفی که اثر هنرمند فرهیخته، هادی عرب‌نرمی است، در مقابل کتابخانۀ ایشان در دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی پرده‌برداری شد. دکتر غلامحسین یوسفی در سال ١٣٠٦ در مشهد متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در دبستان عنصری و دبیرستان را در مدرسۀ شاهرضای مشهد به پایان رساند. در سال ١٣٢۵ برای ادامۀ تحصیل در سطوح عالی در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی وارد دانشگاه تهران شد. از سال ١٣٢٨ تا ١٣٣٠ دورۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی را اخذ کرد. در همین فاصله رشته‌های قضایی و علوم سیاسی را نیز در دانشگاه تهران تحصیل می‌کرد. ایشان مدتی در دبیرستان‌های مشهد به تدریس پرداخت و سال ١٣٣٢ به مدت یک سال جهت مطالعه در باب امور تربیتی به امریکا سفر کرد و پس از بازگشت با کوله‌باری از تجربه و معلومات برای تدریس، وارد دانشکدۀ ادبیات دانشگاه مشهد شد و تا مهرماه ١٣۵٨ در امر تدریس و پست‌های مدیریتی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه مشهد انجام وظیفه کرد.
دکتر یوسفی در طول زندگی پربار خود آثار ارزنده‌ای با نثری پخته و روان به جامعۀ علمی و ادبی ایران ارائه کرد. از جمله آثار ایشان می‌توان به دیداری با اهل قلم، چشمة روشن، برگ‌هایی در آغوش باد، شیوۀ نقد ادبی و داستان من و شعر اشاره کرد. علاوه بر آن مقالات و متن‌های سخنرانی بسیاری از ایشان باقی است که هر کدام بسیار خواندنی و شنیدنی است. از جمله مقالۀ «سیری در آفاق»، خواننده را همراه با ناصرخسرو دورِ جهان می‌گرداند و یا مقالۀ «پیر سیاست» به گونه‌ای تاریخ را توصیف و ترسیم می‌کند که خود را در عصر الب ارسلان و ملکشاه سلجوقی می‌یابی انگار از کوچه‌باغ‌های کاشغر و اوزکند و خوارزم گذر می‌کنی.
بزرگانی که محضر دکتر یوسفی را درک کرده‌اند با تعبیرات ستاینده‌ای ایشان را توصیف کرده‌اند. به عنوان مثال دکتر محمدرضا راشد محصل ایشان را «چهرۀ تمام‌عیارِ تاریخ و فرهنگ» نامیده است؛ دکتر محمدجعفر یاحقی در توصیف دکتر یوسفی «همسویی موبه‌موی علم و عمل» را دیده است؛ دکتر رضا زمردیان «وقت‌شناسی» و دکتر محمّد جاوید صباغیان «روح خستگی‌ناپذیر» ایشان را ستوده است. دکتر سیّد جعفر حمیدی نیز از دوران شاگردی‌اش در محضر دکتر یوسفی این چنین یاد کرده است:
«چهرۀ معصوم، لحن آرام، کلام شیرین و دریایی از علم و ادب و حکمت و دانش، کلاس درس زنده‌یاد دکتر غلامحسین یوسفی را سرشار از آرامش و لطف و صفا می‌ساخت».
دکتر یوسفی پس از بازنشستگی در سال ١٣۵٨ به تهران رفت و در ١۴ آذر ١٣٦٩ در همان‌جا درگذشت.
