دکتر محمود رامیار در سال 1301 در مشهد به دنیا آمد. از سال‌های آغازین زندگی او اطلاعات چندانی در دست نیست. در سال 1325 تحصیلات متوسطه را به اتمام رساند و یک سال بعد، در مهر 1326 موفق به اخذ مدرک لیسانس در رشتۀ منقول از دانشگاه تهران شد. وی در همین سال‌ها در مجلس شورای ملی نیز مشغول به کار بود تا اینکه در سال 1329 به خدمت سربازی رفت و پس از پایان خدمت سربازی مجدداً به شغل سابق خود در مجلس بازگشت. در همین زمان برای ادامۀ تحصیل در رشتۀ علوم سیاسی وارد دانشگاه تهران شد ‌و در سال 1335 موفق به دریافت مدرک فوق لیسانس علوم سیاسی از دانشگاه تهران ‌شد و تحصیلات دورۀ دکتری را نیز در همین رشته ادامه داد.

دکتر رامیار در سال 1344 برای مطالعه دربارۀ «روش قانون‌گذاری و طرز تدوین مجموعه‌های قوانین و وضع سازمان‌های اداری پارلمان‌های اروپای غربی» راهی فرانسه شد و مدت شش ماه در پاریس اقامت گزید و در دوران اقامت در پاریس علاوه بر انجام دقیق مأموریت خود اولین ترجمه از کتاب «در آستانۀ قرآن» رژی بلاشر را نیز به انجام رساند اما روحیه و ذات جست‌وجوگر وی باعث شد به همین پژوهش اولیه بسنده نکند و با پشتکار و دقت نظر تمام، دست به پژوهش‌های ناب و مبتکرانه بزند. از جمله مهم‌ترین آثار او می‌توان به فهارس‌القرآن، تاریخ قرآن، الفهرست، در آستانۀ سالزاد پیامبر و در آستانۀ قرآن که ذکر آن رفت، اشاره کرد. هر یک از این آثار جزو منابع مهم و دست اول به شمار می‌آید با این حال کتاب تاریخ قرآن وی را می‌توان مهم‌ترین اثر وی دانست که نخستین کتاب در حوزۀ شناخت متن قرآن به زبان فارسی به شمار می‌رود. دکتر رامیار این کتاب را با نثری استوار و روان نوشته است چنان که نثر آن خود گویای فضل و دانش این استاد فرزانه است.

دکتر رامیار پس از بازگشت از فرصت مطالعاتی و چندین پست اجرایی در سال 1347 به وزارت علوم و آموزش عالی منتقل شد و نیز پس از چند ماه از آن‌جا به عنوان قائم مقام وزیر به دانشگاه مشهد آمد و در آن‌جا عهده‌دار معاونت مالی و اداری و نیز ریاست دانشکدۀ الهیات مشهد شد. در آنجا در بین تمامی همکاران و هم‌دوره‌هایشان فردی سخاوتمند، آرام، مهربان، فروتن و دوراندیش شناخته می‌شد چنان که همگی از او به نیکی یاد کرده‌اند و در ستایش او یک‌دل و یک‌زبان بوده‌اند

دکتر رامیار در سال 1358 با درجۀ استادی از دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد بازنشسته شد و پس از بازنشستگی در تهران اقامت گزید، پس از مدتی بیماری‌ گریبان‌گیر ایشان شد و شدت گرفت، همین امر باعث شد دکتر رامیار برای درمان ایران را ترک کند و به انگلستان سفر کند اما در آن‌جا هم بهبودی حاصل نشد و ایشان در شهریور 1363 در سن 62 سالگی، میراثی پربار از علم و فرهنگ را از خود به جا گذاشت و به دیدار حق شتافت.